Neuropathische pijn: regulier en complementair gaan goed samen

01 Feb, 2023

Door Han Siem

Neuropathische pijn is een hardnekkige en lastige aandoening en over het algemeen erg moeilijk behandelbaar. Het chronische karakter van de pijn maakt een juiste behandelstrategie complex. Regulier is een goede oplossing niet makkelijk te vinden; vaak wordt gebruik gemaakt van zenuwmiddelen die worden ingezet bij epilepsie of depressie, naast pijnstillers. Complementair zijn er enkele interessante opties met vrijwel geen bijwerkingen en beperkte interacties.

Bij neuropathische pijn is er sprake van een beschadiging van de gevoelszenuw van de huid naar het ruggenmerg. De uiteinden van de lange zenuwen zijn aangedaan. Er bestaan verschillende niveaus van sensorische pijn. Neuropathische pijn kan een enkele zenuw treffen: een mononeuropathie. Als het meerdere zenuwen tegelijk betreft, spreken we van een polyneuropathie.

Neuropathische pijn ontstaat veelal als een complicatie van bepaalde aandoeningen zoals diabetes mellitus, Guillain Barré-syndroom, ziekte van Lyme, herpes zoster infectie of alcoholmisbruik, maar soms ook een traumatisch letsel. Meestal gaat het om meerdere perifere zenuwen die ver verwijderd zijn van het ruggenmerg. Geleidelijk aan worden de beschadigingen aan deze zenuwen steeds erger en daardoor neemt de pijn toe. Doordat de zenuwen die de spieren aansturen niet goed functioneren vermindert de spierkracht en raakt de balans verstoord. In Nederland zijn naar schatting 100 tot 400 duizend mensen met een neuropathie.

Neuropathie kan naast de genoemde oorzaken ook het gevolg zijn van bepaalde geneesmiddelen zoals oncolytica, antibacteriële of cardiovasculaire middelen, medicijnen bij inflammatoire aandoeningen en analgetica, psychofarmaca en anti-epileptica.^1,2 Overstappen op een ander geneesmiddel kan soms verlichting geven.
Een arts kiest regulier doorgaans voor analgetica. Als hij hier niet mee uitkomt zijn er nog geneesmiddelen die in eerste instantie niet expliciet zijn ontwikkeld voor de behandeling van neuropathie maar door hun werking op de zenuwen wel kunnen helpen. Voorbeelden zijn amitriptyline, een klassiek antidepressivum, of middelen die bij epilepsie worden ingezet zoals carbamazepine, pregabaline of gabapentine.
Dit zijn sterk werkende geneesmiddelen die ook veel bijwerkingen en interacties kunnen geven. De moeilijkheid bij de behandeling van neuropathie is dat er geen standaard remedie is en er interindividueel veel verschillen zijn hoe men reageert op de medicatie. Het is een uitdaging voor de arts om een adequaat middel te vinden tegen de pijn zonder al te veel bijwerkingen. Vandaar dat veel patiënten met zenuwpijn in het complementaire circuit gaan zoeken in de hoop een betere oplossing te vinden.