Het strategisch inzetten van antioxidanten op celniveau

03 Oct, 2016

Door: Els Cornelis

Vrije radicalen zijn gekend als uiterst agressieve deeltjes die zowel in het intracellulair milieu als in het extracellulair milieu schade berokkenen. Centraal hierin staat de ‘zuurstofparadox’. Zuurstof maakt de aanmaak van aërobe energie in de mitochondriën van de cel mogelijk. Zuurstof en de daaruit voortkomende oxidaties zijn eveneens onontbeerlijk voor allerlei noodzakelijke fysiologische processen. Denk aan de afbraak van xenobiotica, fagocytose van ongewenste organismen en cel-tot-cel communicatie.

Zeker de celmembranen en de membranen van de mitochondriën zijn zeer gevoelig voor oxidatie. Deze bestaan namelijk voor een groot deel uit meervoudig onverzadigde vetzuren en fosfolipiden, die bekend staan als zuurstofmagneten. De vorming van vrije radicalen en lipidperoxidatie treedt dan op. Onze lichaamseigen enzymatisch antioxidanten glutathion, superoxide dismutase en katalase beschermen onze cellen, celorganellen en celmembranen tegen oxidatieve stress¹.